Ίσως να πιστεύουμε ότι τα “πράγματα”, ο εαυτός μας, οι άλλοι, όλος ο κόσμος είναι έτσι ακριβώς όπως τον “βλέπουμε". Αρκετοί μάλιστα διακηρύσσουν με πρωτοφανή βεβαιότητα ότι κατέχουν αυτήν τη μία και μοναδική σωστή οπτική/αλήθεια, θέλοντας να την επιβάλλουν στους άλλους, σε σημείο ακόμα και να εξαφανίσουν κάθε διαφωνούντα, προβάλλοντας στους άλλους τη δική τους, απωθημένη, άγνοια. Επαληθεύοντας τοιουτοτρόπως ότι “η κόλαση είναι ο άλλος” (Σαρτρ).
Γι’ αυτό πολλές αρχαίες παραδόσεις μας προτρέπουν να ψάξουμε και να γνωρίσουμε πρωταρχικά τον εαυτό μας. Σήμερα οι νευροεπιστήμες έρχονται να αποδείξουν ότι οι αισθήσεις μας πράγματι μας ξεγελούν: Δεν βλέπουμε με τα μάτια μας, αλλά... με τον εγκέφαλό μας. Όπως τα δελτία ειδήσεων των γνωστών μας ΜΜΕ, έτσι και ο εγκέφαλός μας είναι ένας ξεδιάντροπος μοντέρ, ο οποίος επιλέγει και κόβει και ράβει ανερυθρίαστα την πραγματικότητα ακολουθώντας πιστά κρυφές παρασκηνιακές εντολές, οι οποίες προέρχονται κυρίως από το φυλογενετικό, συλλογικό αλλά και προσωπικό μας παρελθόν όπως και από τις ανολοκλήρωτες συναισθηματικές μας ανάγκες που δεν είναι συγχρονισμένες με τις σημερινές μας επιθυμίες και κατεύθυνση στη ζωή.
Η βεβαιότητα για την αποκλειστική ορθότητα του μυαλού μας, το “προνόμιο” της αντικειμενικότητας και η τυφλή εμπιστοσύνη στις παρωχημένες πεποιθήσεις και στα συνακόλουθα συναισθήματά μας ζημιώνουν τις σχέσεις μας, την επαγγελματική μας πορεία και επιπλέον φτωχαίνουν τον κόσμο μας, στερώντας μας την ευελιξία, την ελευθερία και τη δημιουργικότητα που προσφέρει η φρέσκια ματιά και η επαφή με το εδώ και τώρα. Αν βλέπω μόνο ό,τι ήδη ξέρω (δηλ. το παρελθόν), τότε δεν υπάρχει δυνατότητα εξέλιξης ή συνάντησης με οτιδήποτε καινούργιο…
Επιπρόσθετα φλερτάρουμε με την αδιάρρηκτη παγίδα του διπλού τυφλού σημείου: Το να μη ξέρουμε ότι δεν ξέρουμε, όπως ένας κοιμισμένος δεν έχει επίγνωση ότι κοιμάται και ότι η πραγματικότητά του είναι απλώς ένα όνειρο. Αν δεν το συνειδητοποιήσει, μπορεί να ονειρεύεται για πάντα —κάνοντας ασυνείδητα ο ίδιος κάστινγκ και έπειτα σκηνοθετόντας τους ρόλους που θα παίζουν εκείνος και οι υπόλοιποι άνθρωποι— όντας σίγουρος ότι έτσι είναι η ζωή του…
Στο σεμινάριο αυτό θα εξερευνήσουμε:
-
Πώς μας ξεγελούν οι αισθήσεις μας και ειδικότερα τα μάτια μας
-
Τον περιοριστικό ρόλο της βεβαιότητας και το πλεονέκτημα άλλων οπτικών γωνιών
-
Τους διαφορετικούς παράγοντες που επηρεάζουν την αντίληψή μας
-
Τον μηχανισμό της προβολής
-
Πώς επιλέγουμε και οργανώνουμε την πραγματικότητά μας
-
Πώς αυτά που αντιλαμβανόμαστε στον εξωτερικό κόσμο μάς αποκαλύπτουν τον εσωτερικό μας κόσμο
-
Τον τρόπο αντίληψης του ίδιου μας του εαυτού
Το σεμινάριο αποτελείται από πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό με παραδείγματα από ταινίες, οπτικές ψευδαισθήσεις και άλλα. Παράλληλα, περιλαμβάνει και κάποια βιωματικά κομμάτια για τα οποία χρειάζεται πρόσβαση σε κάμερα και μικρόφωνο. Προτείνεται η χρήση μεγάλης οθόνης (π.χ. laptop) για καλύτερη συμμετοχή. Οι συμμετέχοντες θα χρειαστούν επίσης να έχουν πρόχειρο έναν καθρέφτη.
Το σεμινάριο θα βιντεοσκοπηθεί και έτσι δίνεται η επιλογή να το παρακολουθήσει κανείς ασύγχρονα.