Οι θεματικές ενότητες είναι οι εξής:
Α΄ΕΝΟΤΗΤΑ: 'ψυχικό τραύμα και τέχνη'
Η παρουσίαση αυτή αποτελεί μια πρώτη προσπάθεια διερεύνησης, για το πώς τραυματικά απωθημένα βιώματα καλλιτεχνών εμφανίζονται αργότερα στο έργο τους. Oι ζωγράφοι που περιγράφονται και που η δουλειά τους παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, εμφανή κι επαναλαμβανόμενα, είχαν στην παιδική τους ηλικία σημαντικές τραυματικές εμπειρίες (Miro, Dali, De Kooning κλπ). Φαίνεται ότι υπάρχει κάποια συσχέτιση των τότε γεγονότων με το έργο τους αργότερα, δηλαδή υπάρχουν «ίχνη» των τότε γεγονότων, τα οποία εμφανίζονται μετουσιωμένα και μορφοποιημένα μέσα από ασυνείδητες διεργασίες στο έργο τους. Σε πολλούς ζωγράφους μπορούμε επίσης να δούμε ότι το σύμπτωμα τους αλλά και το παραλήρημά τους αποτελούν τον πυρήνα της δημιουργίας τους (J.Kusama, L.Wain κ.τ.λ.)
Β΄ ΕΝΟΤΗΤΑ : 'τέχνη και ψύχωση' (ART BRUT/ OUTSIDER ART)
Οι αλλαγές και γεγονότα στο τέλος του 19ου και αρχές του 20ού αιώνα, τόσο στην ψυχιατρική όσο και στην τέχνη, ήταν καταλυτικές όσο αφορά στην ανακάλυψη και αποδοχή της τέχνης των ατόμων με βαριές ψυχικές διαταραχές και στη συνέχεια στην επιρροή της στη μοντέρνα τέχνη τον 20ο αιώνα και μέχρι σήμερα. Συζητιέται επίσης η επίδραση που είχε η ιδέα και το φαινόμενο της τρέλας στο έργο μεγάλων καλλιτεχνών, από την Αναγέννηση μέχρι και σήμερα, όπως και οι επιπτώσεις της ψύχωσης στο έργο γνωστών καλλιτεχνών, που μπορεί να είναι ποικίλες, δηλαδή από το να μην επηρεάσει καθόλου το έργο τους, να αλλάξει την ικανότητά τους να εκφράζονται, μέχρι το να έχει ακόμα και ευοδωτική επίδραση στο έργο τους. Το τελευταίο αφορά στο φαινόμενο της «δημιουργικής ψύχωσης» και εκφράζεται απλά με τα λόγια του ίδιου του V. Gogh: «Η τέχνη είναι ζηλιάρα, δεν θέλει η αρρώστια να έχει το προβάδισμα». Η δημιουργική αυτή διεργασία φαίνεται παράλληλα “να ενεργοποιεί βαθύτερα επίπεδα δημιουργικότητας”(L. Navratil 2004) και έτσι να λειτουργεί ‘αυτοθεραπευτικά’, μέσα από την προσωπική ζωγραφική τους έκφραση.