Νιώθεις και εσύ ένοχος;
Έχεις την τάση να παίρνεις την ευθύνη των πάντων επάνω σου;
Νιώθεις να ελκύεις την τιμωρία, μέσω κάποιας αρρώστιας, κάποιου ατυχήματος ή οποιουδήποτε άλλου αρνητικού γεγονότος που σου προκαλεί συναισθηματικό ή σωματικό πόνο;
Η Ενοχή είναι το πιο ύπουλο και το πιο καταστροφικό από όλα τα συναισθήματα, γιατί συσσωρεύει και αποθηκεύει πίκρα, πόνο και θυμό. Ένα αδιαπέραστο τοίχος που δε μας αφήνει να ζούμε τη ζωή μας, όπως πραγματικά επιθυμούμε, ώστε να είμαστε ευτυχισμένοι.
Έλα μαζί μας λοιπόν, σε αυτό το Βιωματικό Εργαστήρι…
Γιατί χρειάζεται να μάθεις πως δεν είναι υποχρέωση σου, να είσαι πάντα διαθέσιμος για τους άλλους, ούτε να τους δίνεις τα πάντα.
Γιατί χρειάζεται να κατανοήσεις, πως όταν ήμασταν παιδί, έμαθες να προσπαθείς συνεχώς, να ανταποκρίνεσαι στα πρέπει και τις προσδοκίες των άλλων, για να σε αγαπούν, όμως τώρα δεν χρειάζεται να το κάνεις αυτό πλέον, γιατί θα μάθεις να σε αγαπάς εσύ!
Έμαθες να πασχίζεις και όταν δεν το καταφέρναμε, τότε μας έδειχναν με λόγια ή με πράξεις, πως δεν αξίζουμε, πως εμείς φταίμε που δεν είμαστε «σωστοί» όπως εκείνοι μας ήθελαν… που δεν είμαστε αρκετοί για εκείνους..
Και έτσι η αξία μας… η αξία που είναι αδιαμφισβήτητη και αδιαπραγμάτευτη για κάθε άνθρωπο, έγινε απόκτημα μέσα από επιτυχίες και ικανότητες.
Και έτσι μεγαλώσαμε, με αυτήν την τόσο λάθος πεποίθηση, η οποία πλέον μας κάνει να νιώθουμε ενοχές, κάθε φορά που δεν ικανοποιούμε κάποιον, που δεν κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε για κάποιον άλλον… προσοχή!!
Επαναλαμβάνω!!
όχι για εμάς, για κάποιον άλλον του οποίου προσπαθούμε να κερδίσουμε την προσοχή και την εκτίμηση, ακριβώς όπως κάναμε τότε που ήμασταν μικρά με τους γονείς μας.
Γιατί το μικρό παιδάκι που όλοι ήμασταν κάποτε, ήταν πολύ μικρό και δεν γνώριζε να πει τότε στους γονείς του, πως εγώ «είμαι μοναδικός, εγώ είμαι αρκετός ακριβώς όπως είμαι.. πως δεν χρειάζεται να πασχίζω και να υποφέρω για να με αγαπάτε και να πάψετε να με επικρίνετε, πως έπρεπε και οφείλετε να με αγαπήσετε ανιδιοτελώς, επιτέλους, ακριβώς όπως είμαι και γι’ αυτό που μπορώ!!!
Πως ίσως τελικά η ανικανότητα ανήκει σε εσάς τους ίδιους οι οποίοι φέρατε στον κόσμο ένα παιδί αλλά βάλατε όρια για την αγάπη του, η οποία θα έπρεπε να είναι αδιαμφισβήτητη και δεδομένη από έναν γονιό.»
Άραγε σε ποιον ανήκουν οι ενοχές τελικά;;
Αυτό θα κάνουμε λοιπόν στο Βιωματικό Εργαστήρι Δουλεύοντας με τις Ενοχές
θα παραδώσουμε σε καθέναν ότι του ανήκει και θα κρατήσουμε με τη σειρά μας, ότι είναι δικό μας…
και δικά μας είναι σίγουρα η αξία, το είναι μας, η αγάπη για τον εαυτό μας, η χαρά η λύπη, τα προτερήματα και όλα τα ελαττώματα μας… ναι όλα.. γιατί όλα αυτά τα ελαττώματα μαζί με τα προτερήματα φτιάχνουν τον υπέροχο εαυτό μας…