Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να μάθουμε ένα νέο skill, όπως το να παίζουμε κιθάρα; Η ιδανική στρατηγική θεωρείται το να ξοδέψουμε πολλές ώρες κάνοντας το ίδιο task συνεχόμενα - με την εξάσκηση θα φτάσουμε στην τελειότητα, θα πουν πολλοί. Ωστόσο, μία πρόσφατη έρευνα του Current Biology έδειξε ότι η ποικιλία στην εκπαιδευτική διαδικασία, και όχι η επανάληψη, μπορεί να διπλασιάσει την ταχύτητα με την οποία μαθαίνουμε.
86 εθελοντές "στρατολογήθηκαν" από μία ομάδα ερευνητών του Πανεπιστημίου Johns Hopkins και τους ζητήθηκε να μάθουν μία νέα δεξιότητα: να μετακινούν έναν κέρσορα γύρω από μια οθόνη πιέζοντας μια μικρή, ευαίσθητη στην αφή συσκευή, αντί να χρησιμοποιούν το παραδοσιακό ποντίκι.
Οι εθελοντές μοιράστηκαν σε τρεις ομάδες. Στους πρώτους (ομάδα ελέγχου) δόθηκε μόνο μία εκπαιδευτική περίοδος 45 λεπτών. Στη δεύτερη ομάδα δόθηκε μία περίοδος, μετά τους ζητήθηκε να περιμένουν 6 ώρες και στη συνέχεια να επαναλάβουν την ίδια άσκηση. Στην τρίτη ομάδα είχαν την ίδια εμπειρία, αλλά στη δεύτερη εκπαιδευτική συνεδρία τους άλλαξε η ευαισθησία της συσκευής ελέγχου, που σημαίνει πως έπρεπε να προσαρμοστούν γρήγορα στις νέες συνθήκες.
Την επόμενη μέρα, ζητήθηκε από όλες τις ομάδες να επαναλάβουν την πρώτη εκπαιδευτική συνεδρία με την αρχική ευαισθησία της συσκευής να έχει αποκατασταθεί. Στο τέλος της συνεδρίας του κάθε γκρουπ, τα μέλη βαθμολογήθηκαν για το κατά πόσο ήταν ικανοί να μετακινήσουν τον κέρσορα στην οθόνη με ακρίβεια και ταχύτητα.
Ενστικτωδώς, κάποιος θα περίμενε η τρίτη ομάδα να έχει χειρότερη απόδοση από τη δεύτερη ομάδα, με τις εναλλαγές στις παραμέτρους των συνεδριών τους να αυξάνουν το βαθμό δυσκολίας του έργου. Είναι αξιοσημείωτο ότι η κατάσταση αντιστράφηκε και η τρίτη ομάδα απέδωσε δύο φορές καλύτερα στο τέλος του πειράματος από ό, τι η δεύτερη ομάδα. Η ομάδα ελέγχου είχε τη χειρότερη απόδοση.
"Αυτό που βρήκαμε ήταν πως αν εξασκήσετε μία τροποποιημένη έκδοση του task στο οποίο θέλετε να τελειοποιηθείτε, θα μάθετε στην πραγματικότητα περισσότερα και γρηγορότερα από ό,τι αν κάνατε εξάσκηση το ίδιο ακριβώς task πολλές φορές στη σειρά," λέει ο ερευνητής Pablo Celnik του Πανεπιστημίου Johns Hopkins σε δηλώσεις του.
Το μυστικό έγκειται στο κενό των 6 ωρών μεταξύ των εκπαιδευτικών συνεδριών. Η μνήμη του νέου skill «εδραιώνεται» μέσα στον εγκέφαλο κατά τη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου, όπου οι νευρικές συνδέσεις στον εγκέφαλο διαμορφώνουν και «διατηρούν» τη μνήμη. Με αυτή τη μνήμη εδραιωμένη, οι εθελοντές μπόρεσαν να το ενεργοποιήσουν ξανά κατά τη διάρκεια της δεύτερης συνεδρίας, προκειμένου να εκτελέσουν το έργο με μεγαλύτερη ευκολία.
Ωστόσο, αυτές οι εδραιωμένες μνήμες μπορούν να τροποποιηθούν. Οι αλλαγές στις παραμέτρους μιας δεύτερης περιόδου, όταν εξασκούμε οποιαδήποτε κινητική ικανότητα - για παράδειγμα βιντεοπαιχνίδια με διαφορετικά εμπόδια - "ανασυνθέτουν" αυτές τις μνήμες, αλλάζοντας ελαφρώς και στη συνέχεια ενισχύοντας τις αρχικές νευρικές συνδέσεις. Αυτό τους επιτρέπει να γίνουν περισσότερο προσαρμόσιμοι και ευέλικτοι σε μελλοντικές μεταβαλλόμενες συνθήκες.
Αυτό εξηγεί γιατί η τρίτη ομάδα απέδωσε πολύ καλύτερα στην έρευνα αυτή. Ο Celnik σημείωσε ότι μία μεγάλη αλλαγή στις παραμέτρους του παιχνιδιού δεν θα παρήγαγε τα ίδια ευεργετικά αποτελέσματα. "Η τροποποίηση μεταξύ των συνεδριών πρέπει να είναι διακριτική", πρόσθεσε.
Παρόλο που η έρευνα αυτή εξέτασε μόνο μία συγκεκριμένη ικανότητα, τα ευρήματά της μπορούν ευτυχώς να εφαρμοστούν σε πολλές άλλες περιπτώσεις. Για παράδειγμα, οι άνθρωποι, που χρησιμοποιούν προσθετικά μέλη, μπορούν να διδαχθούν να τα χρησιμοποιούν ταχύτερα χρησιμοποιώντας τεχνικές εδραίωσης της μνήμης.
Πηγή: iflscience.com